Oyun diyoruz fakat ne doğru bilemiyorum. Neredeyse iç dekor, kostüm, ışık olmadan tek kişilik bir hikâye anlatımı da diyebiliriz. Hani konu itibarı ile açıkçası ben bir iki ışıldaklı dekor, değişik bir kostüm görmeyi ummuştum. Belki de yıllar önce Tiyatro Mola'nın Saadet Pavyonu oyunu etkisidir.
Oyun nasıldı? Zaten ustalar ödül vermiş ben sadece şahsi yorumumu ekleyeyim. Pınar Güntürkün daha salona girer girmez interaktif kişiliği ile varlığını gösterip işte o kişi, Ayten benim diyor. Nejet Ertaş'la başlıyor eğlance, sonra hem demleniyor Ayten abla hem anlatıyor. Gâh dertleniyor yanık bir türkü okuyor orta Anadolu ağzıyla, gâh kalkıp oynuyor, neşeleniyor. Ses tonu, sesi ve söyleyişi çok güzeldi. Hatta bazen fazla modern bile tınladı şiveyi çok iyi yapmasına rağmen. Anlatımın özellikle bazı sahnelerinin tarzını çok beğendim, oyunculuğunu konuşturduğu sahneler benim için onlardı, fakat başıma bişey gelmeyecekse, metinden dolayı sanırım, hiç ilgimi çekmeyen, çok duyulduk bilindik kalıplarla yapılan çok fazla anlatım da vardı. Hani oyunculuk farkı gerektirmeyen, didaktik gibi duran... Mesajları yerli yerinde idi. Zira eski kocasından çektiklerini, kendi özeleştiri ile dertleşerek anlattı. Güç verdi, umut verdi. Kadınların yaşadıkları dile getirilirken en önemli kısmı da bu olsa gerek. Yapabilirsiniz.
0 yorum:
Yorum Gönder